«نفاق» علیه « وفاق»
روز گذشته بود که پس از انتصاب علی احمدنیا، فعال رسانه‌ای به سرپرستی امور اطلاع‌رسانی دولت، خط آتش و تخریب علیه این انتصاب شروع شد و طبق معمول کیهان‌نشینان در صدر کار قرار گرفتند.
روزنو :
حمید شجاعی: مشخص بود که مواجهه دلواپسان با رئیس‌جمهور، دولت و دولتمردانش مثل روسای جمهور گذشته تغییر نخواهد کرد و همان نسخه قبلی یعنی حمله، هجمه، تخریب و تخطئه را در پیش خواهند گرفت.
امروز هم از زمانی‌که پزشکیان در قامت رئیس‌جمهور به چینش کابینه و معاونان و نفرات مدنظر خود در دولت مشغول بوده به تناوب آتش حملات خود را بر روی انتخاب‌های رئیس‌جمهور در هیات دولت یا معاونان و یا نفرات رده دوم و سوم گشوده‌اند. واژه‌هایی مانند فتنه‌گر، آشوب‌طلب، زاویه‌دار و مساله‌دار نیز نقل زبان‌شان در خصوص مقاماتی است که از سوی رئیس‌جمهور منصوب شده‌اند. یادمان نرفته که همین رسانه‌ها در زمان معرفی دکتر سیدعباس عراقچی به‌عنوان وزیر امور خارجه؛ دکتر محمدرضا ظفرقندی به‌عنوان وزیر بهداشت؛ دکتر احمد میدری به‌عنوان وزیر کار، دکتر عبدالناصر همتی به‌عنوان وزیر اقتصاد و دکتر سیدرضا صالحی‌امیری به‌عنوان وزیر میراث فرهنگی و گردشگری چه جوسازی و سیاه‌نمایی را در جهت دادن خط رسانه‌ای و ایجاد جو منفی علیه این افراد در مجلس به راه انداختند و حتی پس از اینکه مشخص شد که رئیس‌جمهور تمامی وزرای پیشنهادی را با هماهنگی مقام معظم رهبری به مجلس معرفی کرده باز هم دست از انتقاد و تخریب نکشیدند. امروز نیز به جهت اینکه دیگر نمی‌توانند به طور مستقیم به رئیس‌جمهور یا وزرا بتازند خط آتش خود را به سمت نفرات بعدی گرفته‌اند. چنانکه پس از انتصاب محمدجواد ظریف به معاونت راهبردی مجلس سیل انتقادات به رئیس‌جمهور از سوی تندروها و دلواپسان به راه افتاد و پس از بازگشت وی به دولت نیز این مساله تشدید شد. پس از انتصاب فاطمه مهاجرانی به‌عنوان سخنگوی دولت نیز این رویه تکرار شد و حملات به پزشکیان از این جهت افزایش یافت که چرا افرادی از یک جریان یا جناح خاص در مناصب دولتی قرار می‌گیرند. لذا مساله اصلی یا به عبارت بهتر گیر دلواپسان به نفراتی است که در مناصب مختلف منصوب می‌شوند و آنها به خود اجازه می‌دهند که برای رئیس‌جمهور تعیین تکلیف کنند و تصمیم بگیرند که چه کسی را در کجا قرار داده یا به خدمت بگیرند. در این راستا گرچه بارها به این نکته اشاره شده، اما گویا برای برخی بازهم تکرار کنیم که گویا از نتیجه انتخابات و رای ملت خبر ندارند که هر از چندی فیل‌شان یاد هندوستان کرده و به تخریب می‌پردازند. مردم با رای خود به مسعود پزشکیان به وضع موجود در آن روز یعنی مردان دولت سیزدهم و نماد ادامه آن وضع یعنی سعید جلیلی «نه» گفتند تا سلامی دوباره به تغییر در همه امور داشته باشند. لذا این حق طبیعی رئیس‌جمهور است که از جریان یا جریان‌های حامی خود در دولت استفاده کند و هرکسی را که شایستگی لازم برای یک منصبی را دارد فارغ از نگاه‌های سیاسی و جناحی منصوب کند. لذا بهتر است به‌جای تخریب و حمله به دولت و دولتمردان مقداری خویشتندار باشند و اینقدر واقعیت خود را به رخ جامعه نکشند.
*از تخریب تا اهانت به دولت
روز گذشته بود که پس از انتصاب علی احمدنیا، فعال رسانه‌ای به سرپرستی امور اطلاع‌رسانی دولت، خط آتش و تخریب علیه این انتصاب شروع شد و طبق معمول کیهان‌نشینان در صدر کار قرار گرفتند. جایی که کیهان در مطلبی در خصوص انتصاب جدید دولت نوشت: «کسی‌که کفش نمازگزاران را می‌دزدیده، اگر توبه کند و پشیمان شود، نباید از ورودش به مسجد جلوگیری کنند. می‌تواند به مسجد بیاید و نماز بخواند ولی، هرگز نباید از او به‌عنوان پیش‌نماز استفاده کنند!» جالب اینجاست که این رسانه‌های دلواپس از موضع فعال رئیس‌جمهور در مورد استفاده از همه افکار، افراد و نظرات سوءاستفاده کرده و درصدند که شعارهای رئیس‌جمهور را نیز مصادره به مطلوب کنند و نفرات مطلوب و مدنظر خود را در قالب شعار انقلابی‌گرایی یا ولایی به دولت تحمیل کنند. چنانکه کیهان می‌نویسد: «متاسفانه برخلاف آنچه انتظار می‌رفت، شاهد حضور شماری از افراد ناشایسته و زاویه‌دار در برخی از مسئولیت‌های حساس و کلیدی هستیم» و در اهانت به رویکرد فراجناحی رئیس‌جمهور در جهت اتحاد و وفاق ملی انتصاب چهره‌های موثر دولت را حرکتی خطرناک و پلشت با اسم رمز وفاق ملی خوانده است. البته این تنها واکنش دلواپسان در این موضوع نبوده است و چندی پیش امیرحسین ثابتی، نماینده تندرو تهران نیز در توئیتی علیه انتصابات دولت نوشته بود: «وفاق برای بازگشت نفاق» اما پرسش اینجاست که این رسانه‌ها و جریانات دلواپس از چه حقی برخوردارند که به هرکسی بخواهند انگ و برچسب انقلابی یا ضدانقلاب می‌زنند و به خود اجازه هر نوع توهین و اهانتی را می‌دهند. اساسا چه کسی گفته که اینها معیار تشخیص حق و باطل هستند که اینگونه بی‌پروا عمل می‌کنند و به کسی هم پاسخگو نیستند؟ اتفاقا خواسته ما هم از آقای رئیس‌جمهور این است که وفاق ملی و چارچوب‌ها و حدود و ثغور آن را تعیین کند تا هر کسی به اسم وفاق ملی به دولت و هتاکی و اهانت نکند. آنچه مدنظر دلواپسان است نه وفاق ملی بلکه سهم‌خواهی و شرکت سهامی است. وفاق ملی یعنی اینکه همه برای رشد و توسعه و حل مشکلات کشور با دولت همراه و همدل شوند. اینکه برخی رسانه‌ها و تندروها به جهت برخی انتصابات اینگونه می‌تازند نه تنها معنایی از وفاق ملی ندارد بلکه بیشتر جنبه تفرقه و انشقاق را بیشتر می‌کند.
*حمله به ظریف
انتقاد تخریب و هجمه به محمدجواد ظریف رکن اصلی تحرکات دلواپسان است. حال در مجلس باشد یا در رسانه و... اما این چهره محبوب و ملی را مورد تخریب قرار می‌دهند. روز گذشته نیز معاون راهبردی رئیس‌جمهور از این مساله بی‌نصیب نماند. چنانکه یک نماینده تهران در جلسه علنی دیروز مجلس طی تذکر شفاهی اظهار کرد: متأسفانه برخی از قوانین اجرایی نمی‌شود. قانون متناسب‌سازی حقوق بازنشستگان کشوری، لشکری و تأمین اجتماعی اجرا نمی‌شود و مردم اعتراض دارند. حمید رسایی افزود: الان به قانون نحوه انتصاب اشخاص در مشاغل حساس عمل نمی‌شود؛ آقای ظریف به‌دلیل آنکه فرزندش دو تابعیت داشت استعفا داد اما مجددا اعلام کرد که من برگشتم و الان به‌عنوان معاون راهبردی رئیس‌جمهور کار می‌کند. رسایی تاکید کرد: بنده پیگیری کردم و گفتند که آقای پزشکیان تدبیر کرده و تدبیرش این است که در جلسه سران قوا و با موافقت آنها، ظریف برگشته است. وی اضافه کرد: بنده این موضوع را هم از آقای قالیباف و هم از آقای اژه‌ای سوال کردم که هر دو گفتند ما چنین چیزی نداریم. در این شرایط سوال این است که الان برگشتن ظریف به دولت بر چه اساسی است؟ اگر ما اینجا قانون تصویب کنیم اما آقایان به آن توجه نکنند چه فایده‌ای دارد؟
می‌خوای قراردادهای پیمانکاری‌تو به راحتی مدیریت کنی؟
منبع : آرمان ملی
