گمانه‌زنی‌ها از لیست قرمز دلواپسان

 رئیس‌جمهور زمانی که انتخاب می‌شود و تنفیذ و تحلیف وی صورت می‌گیرد بر اساس قانون اساسی بالاترین قدرت اجرایی کشور را در اختیار دارد و می‌تواند کابینه خود را بر مبنای نظرات، رویکردها و نوع نگاه خود انتخاب کند.

 هر چند که در این مسیر جریان حامی، بدنه رای دهنده به او و به طور کلی جامعه نیز باید در نظر گرفته شود. از این رو برخی روسای جمهور با نگاه جریانی و تفکری که از دل آن برآمده‌اند به چینش کابینه می‌پردازند و تلاش می‌کنند کابینه خود را در مسیر گفتمانی که آن را نمایندگی کرده‌اند ببندند. لذا در طول دولت‌های روی کارآمده پس از انقلاب به وضوح می‌بینیم که برخی دولت‌ها جریانی و جناحی انتخاب شده‌اند و برخی نیز با رویکردهای فراجناحی یا به عبارتی شرکت سهامی تا برای ساکت کردن صدای جریانات مختلف سهمی از کابینه برای آنها در نظر گرفته شود. به عنوان مثال دولت‌های هفتم و هشتم سید محمد خاتمی موسوم به دولت اصلاحات گرچه برخی وزرا مثل حسین مظفر؛ وزیر آموزش و پرورش گرایش‌های راستگرایانه داشت، اما شمای دولت به طور کلی اصلاح طلبانه بود و سیاست‌های حاکم بر دولت نیز کاملا مشخص بود. همان‌طور که در دولت احمدی نژاد نیز شاهد حضور چهره‌هایی از یک جریان خاص اصولگرایان بودیم که با رویکردهای مشخص و منحصر به خودشان به فعالیت پرداختند. لذا انتخاب کابینه امری است که نشان دهنده نوع نگاه رئیس‌جمهور به مسائل کشور و حل آنهاست. اینکه می‌خواهد بر اساس نگاه اقتصادی و سیاسی، فرهنگی جریانی که از آن بر آمده مشکلات حاضر در عرصه سیاسی، بین‌المللی، اقتصادی و فرهنگی را حل کند یا اینکه در نگاه وی همه افراد از همه جریانات می‌توانند حضور داشته باشند تا با هر رویکردی به حل مشکلات موجود در کشور بپردازند. دولت حسن روحانی در این میان توانست تا حدی توازن را برقرار کند و معتدلین را روی کار بیاورد و به واقع نیز اعتدالگرایی در پیش بگیرد. لذا نه چهره‌های صرفا اصلاح طلب به کار گرفت و نه کاملا اصولگرایان را بر دولت مسلط کرد. بلکه به دنبال اعتدالیونی رفت که بیش از نگاه جریانی و سیاسی نگاه کارشناسی به مسائل مختلف داشتند. حتی دولت مرحوم رئیسی هم با وجود صحبت از استفاده از توان کارشناسی به سمت کابینه متشکل از اصولگرایان و امام صادقی‌ها رفت. یعنی راهبرد و سیاست کلی خود در استفاده از کارگزارانش را مشخص کرد. اما در دولت چهاردهم مسعود پزشکیان شاهد چنین امری نیستیم و مرزهای دولت و کابینه آنقدر فراخ و گسترده است که از همه جریات درون آن دیده و یافت می‌شود. پرسش اصلی از رئیس‌جمهور اینجاست که راهبرد کلی دولت چیست و چه مانیفستی برای این دولت تدارک دیده شده است. اینکه بگوییم دولت وفاق ملی اما حتی از جریان مخالف که تا دیروز انواع اتهامات و رجز خوانی‌ها را علیه ما داشتند نیز استفاده کنیم چگونه قابل تحلیل است؟ به نظر می‌رسد که دکتر پزشکیان باید حدود و ثغور دولت خود را مشخص کند تا جریان حامی، پایگاه رای و جامعه امیدوار به تغییر ناامید از این نشوند که رئیس‌جمهور برای آرامش در کار تن به سازش یا معامله با سایر جریانات روی شعارهایی که بر پایه آنها رای گرفته داده است.

*وزرایی محل چالش

کابینه پزشکیان با همه انتقادات وارده از روز گذشته در صحن علنی مجلس صلاحیتش مورد بررسی قرار گرفته و نمایندگان تک به تک وزرای پیشنهادی را مورد بررسی قرار خواهند داد. اما آنچه مهم است اینکه از زمانی‌که کابینه به مجلس معرفی شده جریانی تند و افراطی در مجلس به دنبال آن است که برخی وزرای پیشنهادی را از راهیابی به پاستور باز دارد. به طور مشخص تندروهای مجلس با شانتاژ و تخریب درصدند مجلس را تحت تاثیر قرار دهند تا چند چهره یعنی سید عباس عراقچی؛ وزیر پیشنهادی امور خارجه؛ محمدرضا ظفرقندی؛ وزیر پیشنهادی بهداشت، احمد میدری؛ وزیر پیشنهادی کار، محسن پاک نژاد ؛ وزیر پیشنهادی نفت و فرزانه صادق مالواجرد وزیر پیشنهادی راه و شهرسازی نتوانند از مجلس رای اعتماد بگیرند. با این حال آنچه مسلم است به نظر می‌رسد اکثریت مجلس یعنی طیف حامیان قالیباف، اصولگرایان میانه رو، معتدلین، مستقلین و اصلاح طلبان حاضر در خانه ملت در مقایل این اقدامات خواهند ایستاد و اجازه زور آزمایی و خود‌نمایی به تندروها نخواهند داد. جالب اینکه در مورد سید عباس عراقچی که همگان به درایت و کاردانی او اذعان دارند اتهامات واهی مثل حضور در تیم مذاکره کننده و انعقاد توافق برجام می‌زنند و به جای تشکر از حسن تصمیم و در این در این موضوع وی را به سازشکاری متهم می‌کنند. یا در خصوص دکتر ظفرقندی مواضع وی در خصوص تحولات سال 1401 مطرح کرده و علم مخالفت بر می‌دارند. یا در خصوص احمد میدری مواضع وی در مجلس ششم را ملاک قرار داده‌اند که در جای خود محل تامل است. اما  مخالفت‌ها جایی علنی می‌شود که وقتی رئیس‌جمهور یک وزیر زن را به مجلس معرفی کرده به جای استقبال به خاطر تسویه حساب‌های سیاسی با وی در زمان حضور در وزارت راه و شهرسازی علم مخالفت بردارند. اتفاقا در مقابل اینگونه افراد و جریانات باید نفرات پر قدرت ولو تند را معرفی کرد تا نشان داد که دولت منتخب برآمده از رای ملت در راستای تحقق مطالبات مردم با قدرت پیش می‌رود. لذا حتی وزرای پیشنهادی که صحبت از عدم رای اعتماد مجلس به آنها می‌شود نیز باید بدون خود سانسوری همان‌طور قوی و مستحکم بر مواضع خود بایستند و مواضع و برنامه‌های خود را اعلام کنند. چه اینکه اخیرا غلامرضا تاجگردون، رئیس کمیسیون برنامه و بودجه مجلس نیز با اشاره به اسامی وزرای پیشنهادی کار، نفت و صمت در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: وزرایی که در کمیسیون تخصصی رای نیاوردند تلاش کنند خودشان باشند و نگران نباشند. قاطبه نمایندگان به وزیر قوی و شایسته بیشتر توجه دارند تا وزیری که بخواهد به‌خاطر رای، خودسانسوری کند.حال باید دید که نمایندگان مجلس چه رویکردی در خصوص وزرایی که شائبه رای نیاوردن آنها وجود دارد اتخاذ خواهند کرد.

منبع : آرمان ملی